اصطلاحات تخصصی ورزش سوارکاری
توضیحات:
-
به نام خدا
اسب یکی از مفید ترین حیوان ها برای بشر و نخستین حیوانی است که وارد مسابقات ورزشی شده است . در گذشته ، از این حیوان برای انتقال قبایل مختلف از جایی به جای دیگر و حمل بار استفاده می شد . با گذشت زمان و شکل گیری تمدن ها ، نقش این حیوان در هنگام لشکرکشی حکومت ها به سرزمین های یکدیگر پر رنگ شد ؛ به طوری که تمامی ارتش ها گروهی سوارکار زبده و مجهز به سلاح های مختلف را به عنوان « سواره نظام » به خدمت گرفتند .
از دوران رنسانس و به دنبال اختراع توپ جنگی و تفنگ ، از اهمیت اسب در جنگ ها کاسته شد . پس از اختراع تانک و هواپیما در قرن بیستم دوران حضور این حیوان در جنگ ها پایان گرفت و از آن پس ، اسب به عنوان دوستی وفادار در کنار انسان به زندگی ادامه داد . اسب تنها حیوانی است که مسابقاتی مخصوص به آن در المپیک وجود دارد و تا کنون این شانس نصیب هیچ حیوان دیگری نشده است .
اصطلاحات تخصصی :
چهار نعل ( تاخت ) :
حرکت اسب با بالا ترین سرعت ممکن را چهار نعل می گویند . این حرکت معمولا در مسابقاتی دیده می شود که یک سوارکار باید زودتر از بقیه از خط پایان عبور کند .
یورتمه :
حالتی بین دویدن و راه رفتن اسب ؛ در حالت یورتمه ، اسب به شکل ملایم و آرام می دود .
ساز و برگ :
لوازم سوارکاری را می گویند که شامل زین ، رکاب ، مهمیز و دهنه ی اسب است .
رکاب :
دو حلقه ی آهنی که با تسمه به زین محکم می شوند و نقش پله را برای رفتن سوارکار به پشت اسب ایفا می کنند .
چابک سوار :
سوارکار ماهر و چابک در مسابقات اسب سواری کورس را چابک سوار می نامند .
اسپریس :
میدان ( پیست ) اسب دوانی.
کورس :
رقابتی که طی آن اسب ها در یک ردیف قرار می گیرند و به طور هم زمان ، مسابقه را آغاز می کنند . در مسابقه ی کورس ، هدف همه ی سوارکاران عبور از خط پایان مسیر به عنوان نخستین سوارکار است .
نعل :
قطعه ی آهنی هلالی شکل که با میخ به سم ( کف پای ) اسب می کوبند تا سم در اثر برخورد با سنگ و اشیاء روی زمین آسیب نبیند .
مهمیز :
قطعه ای آهنی که به پاشنه ی کفش سوارکار متصل است و او با زدن آن به پهلوی اسب ، حیوان را به حرکت سریع تر وادار می کند .
زین :
پارچه ای ضخیم و چرمی است که بر گرده ی اسب قرار می دهند و سوار کار روی آن می نشیند . وجود زین نه تنها به تعادل سوار کار کمک می کند بلکه مانع رسیدن عرق اسب به سوارکار می شود .
دهنه :
قطعه ای ( معمولا فلزی ) که در دهان اسب قرار می گیرد و به دو طرف آن طنابی چرمی متصل است. سوارکار طناب را در دست می گیرد و به کمک آن ، دستورات لازم را به اسب می دهد .
وسایل مورد نیاز :
کلاه :
کلاه سوارکاران در مسابقات سرعت ، گرد و لبه دار و مقاوم به ضربه است تا در صورت سقوط ، آسیب کمتری به آن ها برسد . در رقابت های درساژ ، که سرعت نقشی در مسابقه ندارد ، سوارکاران از کلاه سیلندری استفاده می کنند .
چکمه :
در مسابات سوار کاری ، اسب سوار ها از چکمه های بلند ( تا زیر زانو ) و شلوار های کشی تنگ و چسبان استفاده می کنند . چکمه روی شلوار قرار می گیرد.
لباس :
چابک سوارکاران از لباس هایی استفاده می کنند که دست و پا گیر نباشد و در آن ها احساس راحتی کنند .